Σάββατο πρωί και μιας και δεν τρέχουν υποχρεώσεις κάναμε το παρεάκι και ξεκινήσαμε για τον Κόζιακα. Η διαδρομή δεν ήταν προαποφασισμένη αλλά όταν φτάσαμε στο καταφύγιο από το καινούριο μονοπάτι που δεν συναντά το δρόμο σκεφτήκαμε ότι θα άξιζε τον κόπο να πάμε στο Τρύπιο Λιθάρι. Έτσι και έγινε και δεν το μετανιώσαμε. Ένα τέτοιο θαύμα της φύσης όσες φορές και να το αντικρίσεις σε ενθουσιάζει. Απογοητευτική όμως ήταν η εικόνα όταν αντικρίσαμε το σχεδόν κατεστραμμένο κιόσκι που είχαν φτιάξει με πολύ κόπο πριν χρόνια μέλη του ΣΟΧΤ. Η συννεφιά δεν μας επέτρεψε να απολαύσουμε τη θέα προς τον Θεσσαλικό κάμπο ενώ η βροχή που μας έπιασε προς το τέλος ήταν αρκετή για να γίνουμε παπιά!!! Για άλλη μια φορά όμως διαπιστώσαμε τη μοναδική ομορφιά που κρύβει ο Κόζιακας από όποια πλευρά κι αν προσεγγιστεί.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου